ΧΡΩΜΑ
Χρώμα... Μου πήρε χρόνια να καταλήξω,
ή μάλλον να συνειδητοποιήσω, ποιό είναι
το αγαπημένο μου χρώμα. “Το μπλε είναι
το αγαπημένο σου χρώμα, μπαμπά.”, τα
λόγια του γιου μου. Μου το είπε
λίγους μήνες πριν καθώς παίζαμε, και
έπρεπε να επιλέξω αυτοκινητάκι με το
αγαπημένο μου χρώμα.
Μπλε λοιπόν... Το χρώμα του ουρανού,
της θάλασσας. Το χρώμα της καρδιάς μου.
Μέσα σε αυτό μεγάλωσα. Μέσα στην μυρωδιά
του. Διότι τα χρώματα, ναι. Έχουν μυρωδιά.
Δεν λειτουργούν με τους νόμους της
φυσικής. Παρά μόνο με τις επιθυμίες,
λαχτάρες, εμπειρίες και επιταγές της
καρδιάς. Ίσως και με περισσότερα...
Το μπλε μοσχοβολά αρμύρα, ιώδιο και
φύκια. Μυρίζει βράχια με καβουράκια και
αχινούς. Μυρίζει θυμάρι και πεύκο.
Μυρίζει αντηλιακό...
Έχει και ήχο! Τον ήχο του κύματος που
σκάει στην παραλία. Του κύματος που
σκίζει η πλώρη του ιστιοπλοϊκού. Τον
ήχο των παιδιών που παίζουν στην παραλία.
Τον ήχο της βουτιάς.
Το μπλε έχει μνήμη. Θυμάται και αυτό,
όπως το νερό. Θυμάται και ξυπνά αναμνήσεις.
Σε ταξιδεύει πίσω στο χρόνο, έχει μαγικές
ιδιότητες.
Έχει και γεύση φυσικά! Γεύση θάλασσας...
Γεύση παραλίας... Γεύση καλοκαιριού μα
και χειμώνα.
Δεν κουράζεται ποτέ. Έχει κουράγιο
και αντοχή. Με περιμένει να μου δώσει
κι άλλα! Το κοιτάζω και χάνομαι στις
σκέψεις... Το κοιτάζω και αναρωτιέμαι
τί μου κρύβει... Τί θέλει να μου δείξει...
Είναι ο εξομολογητής μου. Ο αόρατος
φίλος μου. Όσους αγαπώ, τους φέρνω εκεί.
Στο μπλε. Το μπλε θα μου πει την αλήθεια
για αυτούς. Θα τους κάνει να ανοίξουν
την καρδιά τους.
“Εμπιστεύσου τον.”
“Μην φοβηθείς να την αγαπήσεις!”
“Φύγε μακρυά!”
Ποτέ δεν
έχει κάνει λάθος.
Το θέλω στην ζωή μου. Μου λείπει όταν
δεν το 'χω. Εχθρός μου όποιος μου το
στερεί. Φίλος μου για πάντα όποιος το
μοιράζεται μαζί μου.
Τα γράφω αυτά και κλαίω...
Θεέ μου, πόσο μπλε ξοδεύεις, για να σε
βλέπουμε!
